Του Νίκου Λυγερού
Με τα νέα δεδομένα που υπάρχουν στην Ελλάδα, είναι απαραίτητο να σκεφτούμε τη δομή και την υποδομή ενός Ινστιτούτο Ζεόλιθου, που θα αξιοποιεί τις καινοτομίες που προσφέρει ο ζεόλιθος σε διάφορους τομείς. Διότι δεν επαρκεί να αρχίσει η αξιοποίηση του ζεόλιθου πρέπει να σκεφτούμε στρατηγικά και ορθολογικά την προστιθέμενη αξία που επιτρέπει η χρήση του. Το Ινστιτούτο Ζεόλιθου πρέπει να παρέχει γνώσεις, πράγμα το οποίο μπορεί να γίνει ανάλογο με το επίπεδο σε μορφή σεμιναρίων και Masterclasses. Σε αυτό το πλαίσιο όπου λειτουργεί πρώτα το θεωρητικό, μπορούμε στη συνέχεια να έχουμε το πρακτικό σκέλος με πειράματα που έχουν είτε ερευνητικό χαρακτήρα είτε εκπαιδευτικό, έτσι ώστε να υπάρχει και ανάδραση μέσω της διαδραστικότητας. Επίσης το εργαστήριο μπορεί να ενισχυθεί με κήπους, όπου τα πειράματα μπορούν να εφαρμοστούν σε πραγματική κλίμακα. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να μελετήσουμε επί της ουσίας τις οργανοληπτικές ιδιότητες των προϊόντων που παράγονται μέσω του ζεόλιθου. Το ανάλογο μπορεί να γίνει στον βιομηχανικό τομέα κι ένα εργαστήριο μηχανολογικό με τον κλασικό του εξοπλισμό επαρκεί για να αναδείξει πολλές από τις εφαρμογές του ζεόλιθου ως φίλτρο και καταλυτικό στοιχείο. Ένα εργαστήριο μηχανικών θα επέτρεπε την ανάδειξη της χρήσης του ζεόλιθου στον κατασκευαστικό τομέα. Είναι επίσης σημαντικό να υπάρχει ένα εργαστήριο ικανό να παράγει προϊόντα μέσω της χημείας και της βιολογίας για την ανθρώπινη χρήση στον τομέα των καλλυντικών αλλά και της ιατρικής μέσω του πλαισίου της αποτοξίνωσης. Η γενική ιδέα είναι ότι ο ζεόλιθος μπορεί να λειτουργήσει ως μια πλατφόρμα για εφαρμογές που μπορούν να μετατρέπουν σε καινοτομίες μέσω της νοημοσύνης που δεν περιμένει από τους άλλους για να δημιουργήσει. Η πρόσβαση σε ελληνικό ζεόλιθο προσφέρει μια δυναμική που πρέπει να αξιοποιήσουμε όχι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά για να προσφέρουμε στην πατρίδα μας ένα πλαίσιο ανθεκτικότητας που βασίζεται στον ορυκτό πλούτο, αλλά και στην μεταποίησή του γιατί είναι αυτή η διαφορά που θα κάνει τη διαφορά στον τομέα της ανάκαμψης κι όχι μόνο της ανάπτυξης που δεν μπορεί να εξασφαλίσει μια αλλαγή φάσης που χρειαζόμαστε για το λαό μας.
Του Νίκου Λυγερού
Η πορεία του ελληνικού ζεόλιθου έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Και η παρουσία του για πρώτη φορά στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης είναι μια από τις πιο χειροπιαστές αποδείξεις. Η Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης εισχωρεί πια στο πεδίο της αξιοποίησης του ορυκτού της πλούτου και μιλά πλέον ανοιχτά για το μάρμαρο και τον ζεόλιθο. Αυτό γίνεται μάλιστα σε πλαίσιο αναζήτησης μιας κάθετης ανάπτυξης, για να ωφεληθεί η περιοχή από την προστιθέμενη αξία. Σε ακόμη πιο πρακτικό κομμάτι προχωράμε επίσημα στην άδεια έρευνας στην περιοχή Κόκκαλου στον Βόρειο Έβρο. Με αυτόν τον τρόπο, θεσμικό πια, έχει ενισχυθεί και το πεδίο δράσης της τεχνικής μελέτης. Έτσι η Ελλάδα ακόμα και μέσα από μια τρομερή γραφειοκρατία, περνά στο επόμενο στάδιο που αγγίζει την πραγματικότητα μέσω της υλοποίησης του οράματος χάρη στην απόφαση συναίνεσης. Δεν είναι λοιπόν μια ανούσια προσέγγιση η μεθοδολογία της ανάδειξης του ζεόλιθου στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό όπως γίνεται στην Αυστραλία, στη Γαλλία και στην Κύπρο, αφού υπάρχουν ήδη άνθρωποι ενημερωμένοι πια για τις εφαρμογές του ελληνικού ζεόλιθου που περιμένουν σε φάση ετοιμότητας πια, την αρχή της εξόρυξης του ζεόλιθου στα κοιτάσματα που βρίσκονται στη Θράκη. Σε αυτό το πλαίσιο το άνοιγμα που έκανε το προξενείο της Ελλάδας στο Σύδνεϋ στους επιχειρηματίες είναι πάλι χαρακτηριστικό της όλης προσπάθειας να αναπτυχθεί ένα δίκτυο του Ελληνισμού που προωθεί τα στρατηγικά συμφέροντα της πατρίδας μας σε όλο τον πλανήτη μέσω της εξωστρέφειας και της καινοτομίας που αποτελεί έναν από τους μεγάλου άξονες της υψηλής μας στρατηγικής.
Του Νίκου Λυγερού
Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στις μελέτες της Γενοκτονίας είναι η θέση της ιστορίας και των ιστορικών. Και ο λόγος είναι απλός. Η ιστορία αρχίζει μετά το γεγονός και οι ιστορικοί ασχολούνται με την ιστορία του μετά. Έτσι δεν έχουμε στοιχεία για την ιστορία του πριν. Και το ερώτημα μετατρέπεται στο εξής: Ποιος γράφει την ιστορία του πριν και ποιος τη μελετά; Η απάντηση είναι η στρατηγική και οι στρατηγιστές. Συνεπώς μια ολική ανάλυση της Γενοκτονίας πρέπει να έχει στοιχεία και από ιστορία και από στρατηγική. Έτσι εμφανίζεται και η απαίτηση νοητικών σχημάτων που ανήκουν στη στρατηγική. Σ’ αυτό το πλαίσιο, είναι απαραίτητο επίσης να διαχωριστεί η έννοια του πολέμου από την έννοια της Γενοκτονίας, αφού δεν λειτουργεί σε αυτό το πλαίσιο. Έτσι πρέπει τα νοητικά σχήματα να μην είναι εξ ολοκλήρου στρατιωτικά, ενώ είναι στρατηγικά. Σε αυτό το πεδίο έρχονται διάφορες θεωρίες να ενισχύσουν τα εργαλεία της μελέτης. Μερικές από αυτές είναι η θεωρία γραφημάτων, η θεωρία κόμβων και η θεωρία Δεσμών. Η κωδικοποίηση της Γενοκτονίας μέσω της θεωρίας γραφημάτων, μπορεί να είναι αποτελεσματική για τα διαγράμματα ροής, αλλά δεν επαρκεί για μια ολική ανάλυση. Διότι μια Γενοκτονία δεν είναι ένα σύνολο περιπτώσεων, δεν είναι μια περιπτωσιολογία ούτε η γενίκευσή της. Όπως μια πολλαπλότητα δεν είναι απλώς το σύνολο των μερών της, διότι έχει και μια δομή που δεν ενσωματώνεται μέσα στην τοπική ανάλυση. Αντιθέτως η θεωρία Δεσμών είναι εξ ολοκλήρου από τη φύση της ολική, όπως είναι η θεωρία κόμβων μόνο που δεν ασχολείται μόνο με ένα αντικείμενο σαν αυτή, αφού ένας δεσμός μπορεί ν’ αποτελείται από πολλά. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε την τοποστρατηγική και τη χρονοστρατηγική ανάλογα αν εξετάζουμε τοπολογικά και χρονικά τις στρατηγικές που ακολούθησαν οι γενοκτόνοι. Διότι όταν εξετάζουμε μόνο και μόνο την γενοκτολογία ως θεματολογία, δεν μπορούμε βέβαια να κάνουμε καμία στρατηγική ανάλυση. Ενώ πρέπει να εξετάσουμε τις δύο πλευρές, όταν θέλουμε πραγματικά να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε τα δεδομένα. Χρειάζεται λοιπόν μια ολική ανάλυση και μία ολιστική προσέγγιση για να δούμε τα αόρατα νοητικά σχήματα της στρατηγικής που θα γράψουν την επόμενη ιστορία. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε επιπλέον να μάθουμε τα χαρακτηριστικά της αρχής μιας διαδικασίας που θα οδηγήσει στην γενοκτονία. Ουσιαστικά με αυτή τη μεθοδολογία μπορούμε να ερμηνεύσουμε ακόμα και τις φάσεις του Stanton, αφού η κωδικοποίηση επιτρέπει την ανάδειξη των νοητικών σχημάτων που τις υποστηρίζουν. Η θεωρία Δεσμών δίνει τη δυνατότητα να εξετάσουμε τη Γενοκτονία ως όλο και όχι να αναλυθεί σε μέρη και περιπτώσεις που την εκφυλίζουν. Έτσι η γενοκτολογία αποκτά ένα νέο αφαιρετικό εργαλείο για να μπορεί να μην είναι απλώς η ιστορία του μετά, αλλά και του πριν για να μπορέσει να αποφύγει αποτελεσματικά περιπτώσεις που θα οδηγούσαν σε γενοκτονία.
Του Νίκου Λυγερού
Λόγω του Ελληνισμού είμαστε ικανοί να προσεγγίσουμε τη σχέση που υπάρχει μεταξύ της Ελλάδας και της Αυστραλίας μέσω της Θεωρίας Δεσμών. Λόγω της απόστασης η κλασσική προσέγγιση μέσω της γειτνίασης αναγκαστικά καταρρέει. Κατά συνέπεια η γεωστρατηγική σχέση είναι δύσκολο να αξιολογηθεί με τέτοια δεδομένα. Έτσι η τοποστρατηγική προσέγγιση προσφέρει περισσότερες δυνατότητες αφού δεν ασχολείται με την έννοια της απόστασης και επικεντρώνεται αποκλειστικά στην έννοια της σχέσης. Σε αυτό το πλαίσιο όμως η Θεωρία σχέσεων θα εξετάσει γενικά το πεδίο και δεν θα μπορέσει να διαχωρίσει τη φύση των σχέσεων. Επίσης η θεωρία των συνόλων με μερική διάταξη ενώ δίνει την δυνατότητα εξειδίκευσης εγκλωβίζεται και πάλι με την έννοια του γείτονα. Ενώ η Θεωρία Δεσμών εκ φύσης εξετάζει ολικά την έννοια της σχέσης διότι γνωρίζει ότι το τοπικό στοιχείο δεν επαρκεί για να διαδώσει την πληροφορία σε ολικό επίπεδο. Όταν εξετάζουμε και το πιο απλό νοητικό σχήμα της Θεωρίας Δεσμών, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πρόκειται για μια απλή σχέση, ούτε μια σχέση γειτνίασης. Είμαστε εκ φύσης αναγκασμένοι να βλέπουμε συνεχώς όλο το δεσμό για να καταλάβουμε τα μέρη του. Με αυτήν την έννοια μπορούμε να δούμε σε αυτήν την ιδιότητα αυτή που έχει το ψηφιδωτό με την πολυχρωμία του σε σχέση με την ψηφίδα που παραμένει μονόχρωμη. Έτσι στη Θεωρία Δεσμών μπορούμε να κωδικοποιήσουμε μια σχέση εξ αποστάσεως, όποια και να είναι φαινομενικά αυτή η απόσταση. Έτσι η περίπτωση της σχέσης της Ελλάδας με την Αυστραλία αποκτά νόημα. Διότι παρόλο που οι δύο χώρες βρίσκονται σε πολύ μεγάλη απόσταση για τα δεδομένα της γεωγραφίας, ξέρουμε ότι υπάρχει μία σχέση. Αυτή η σχέση που αρχικά δημιουργήθηκε από τα πρώτα μεταναστευτικά κύματα, δεν οφείλει αποκλειστικά την ύπαρξή της σε αυτό το γεγονός. Η καθιέρωση της σχέσης προέρχεται από το μέγεθος αλλά και τη διάρκειά της. Βλέπουμε λοιπόν τη χρονική διάσταση αυτής της σχέσης που μας επιτρέπει να την εξετάσουμε και χρονοστρατηγικά κι όχι μόνο τοποστρατηγικά. Το πιο σημαντικό στοιχείο σ’ αυτή τη σχέση είναι η έννοια της απελευθέρωσης που εμπεριέχει ο δεσμός. Διότι δεν πρόκειται για δεσμά που λειτουργούν ως ζυγός, αλλά για δεσμούς που παραμένουν ελεύθεροι λόγω της δομής αφού επί της ουσίας λειτουργούν μόνο μέσω του πλαισίου της θέλησης. Σε αυτό το μοντέλο τα μέρη του δεσμού είναι οι Έλληνες της Αυστραλίας. Δεν είναι λοιπόν μια άμεση διακρατική σχέση όπως σε περίπτωση γειτνίασης. Ούτε πρόκειται για μια αλυσίδα που δεσμεύει κάθε μέρος με τα δύο διπλανά. Ενώ ο κάθε Έλληνας της Αυστραλίας μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα. Οι Έλληνες της Αυστραλίας λειτουργούν ολικά και μ’ έναν τρόπο που κωδικοποιείται ως δεσμός, διότι η απελευθέρωση του ενός οδηγεί αμέσως και άμεσα στην απελευθέρωση των πάντων. Αν λοιπόν συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε σε μια σχέση τέτοιου τύπου, τότε θα αντιληφθούμε ότι έχουμε περισσότερες δυνατότητες από αυτές που εκφράζει η γεωστρατηγική κι ότι μπορούμε σε βάθος χρόνου να λειτουργήσουμε χρονοστρατηγικά με την υποστήριξη των δεσμών και των υπερδομών της Θεωρίας Δεσμών.
UDemand 